Gezi tutukluları Can Atalay ve Tayfun Kahraman, cezaevindeki 100 günlerini SÖZCÜ’ye anlattı. Atalay ve Kahraman, “1 gün, 1 saat, 1 dakika bile hukuksuzca içeride tutulmak ağırına gidiyor insanın” dedi, Osman Kavala ve Ali Hakan Altınay ile her hafta maç yaptıklarını anlattı.
Gezi davasında 25 Nisan’da Osman Kavala ile birlikte Mücella Yapan, Tayfun Kahraman, Can Atalay, Çiğdem Mater, Ali Hakan Altınay, Mine Özerden de tutuklanarak cezaevine götürülmüştü.
Osman Kavala dışında Seyahat davasında tutuklananlar 100 gündür cezaevindeler. Silivri Cezaevi’nde tıpkı koğuşta kalan Can Atalay ve Tayfun Kahraman, SÖZCÜ’ye 100 günü anlattılar.
İşte Atalay ve Kahraman’ın SÖZCÜ okurları için kaleme aldıkları mektuplar.
“CEZAEVİNDE 100 GÜN, YAZILDIĞI KADAR KOLAY DEĞİLMİŞ”
Can Atalay:
“En yalın tabiriyle ‘100 gün ne kadar sürer?’ diye sorayım. Uzun sürüyormuş. Cezaevinde 100 gün yazıldığı kadar, lisana geldiği kadar kolay değilmiş. Üstüne bir de bu kadar haksız, dayanaksız bir tutuklanma, insanın durduğu yerde duramamasına neden oluyormuş. Lakin hem dışarıdaki sahiplenme ve dayanışma, hem avukat arkadaşlarımızın bizi bir gün dahi yalnız bırakmayan emekleri, hem de burada üçümüzün zorlukları bir arada göğüslememiz her şeyi olabilecek en kolay hale getiriyor.
Avukat görüşleri, daha sonrasında okuyarak/yazarak, dışarıyı takip ederek geçiyor. Alışılmış ki sporu, paklığı ve bulaşığı da kıymetli vakit alan işler olarak anmalıyım.
Cezaevi çok makûs bir inşaat. O inşaatın içinde ve daima kilit altında yaşamak son derece tatsız. Biz (Tayfun, Hakan ve ben) tıpkı gün tutuklandık, tıpkı haksızlığa muhatap olduk ve buraya geldik. Ortak çok noktamız oluştu ve burada da artıyor. Bu nedenle sohbet açısından şanslı bir hücre A-47. Ancak koridor ve yan avukat kabinleri dışında neredeyse kimseyi görmemek, konuşamamak zahmetli. Koridorda konuşmak dediysem, yürürken kısaca ‘nasılsın?’ diye sormayı anlayın.
Bizim bulunduğumuz kısım esasen Fethullahçılıktan karar giymiş ya da bu sav ile tutuklu insanların bulunduğu bir blok. Varsayımı sıkıntı değildir, başka blokların tersine kapı, pencere aralığından bağırarak ‘sohbet’ de bizim için geçerli değil neredeyse. Art koridorumuzdan itibaren ağırlaştırılmış müebbet mahkumları kalıyor. Az ötedeki Kürt arkadaşlarla ise bağırışıyor, haberleşiyoruz. Tecrit gerçek bir olgu ve kabul edilemez.
Öte yandan yemeklerin kötülüğünü Hakan’ın salatalarıyla aşıyoruz. Salata gerçek bir tahlil oldu bizim açımızdan. Tayfun’un günlük hayatı kolaylaştıran ‘zihni hudut uygulamaları’ da değerli. Bayanlar futbol şampiyonası ve voleybol turnuvası da dikkatle takip edildi A-47’de.
“1 GÜN, 1 SAAT, 1 DAKİKA BİLE AĞRINA GİDİYOR İNSANIN”
Tayfun Kahraman:
“100 gün olağan ki binlerce gün hukuksuz biçimde cezaevinde olanların yanında az görünebilir. Lakin 1 gün, 1 saat, 1 dakika bile hukuksuzca içeride tutulmak, siyasi bir buyrukla özgürlüğünün elinden alınması ağırına gidiyor insanın.
Bizden çalınan her günün, ailelerimizden dostlarımızdan, sevdiklerimizden farklı geçen her saatin kıymeti değer biçilemez. Bu nedenle 100 gün kısa görünse de duvarlar gerisinde bir ömür kadar kıymetli. Elbette bu süreçte bize güç veren, milyonlarca yurttaşın takviyesi ve memleketimizde hukukun tekrar hakim olacağı günlerin yakın olduğuna ait umudumuz oldu.
Geçen bu 100 günde tek zorluğumuz hasret oldu. Ailemize, sevdiklerimize duyduğumuz hasret harici bir düşünce yaşamadım kendi adıma. Kolay değil fakat bu süreyi bol kitap okuyup, bol bol düşünüp yazarak geçirmeye çalıştık. Gelen mektuplara karşılık yazdık, çizim yaptık, kuş yeminden çay posasında bitki yetiştiriyoruz. Bizi hiç yalnız bırakmayan avukat arkadaşlarımızla görüşüyoruz. Tabi Türkiye gündemini hem gazeteler hem televizyondan daima takip ediyoruz. Avukat arkadaşlar günlük haberleri çoğunlukla bizden alıyorlar.
Cezaevi, bilhassa Silivri, tecrit şartları nedeniyle kendi başına sıkıntı bir yer. Üçümüz haricinde kimseyle bağlantı kuramıyoruz. Bağlantı ya avukat görüşü sırasında müsabakalarda kısa diyaloglar ya da yakın koğuşlarla bağırarak kurulan kısa cümlelerle sağlanabiliyor.
“HAFTADA BİR GÜN OSMAN KAVALA İLE SPORA ÇIKMAMIZA MÜSAADE VERİLİYOR”
Haftada bir gün, bir saat Osman Kavala ile spora çıkmamıza müsaade veriliyor. Onu da ısrarlı takip ve ağır uğraş sonucu elde edebildik. Yoksun kaldığımız tek şey bağlantı ve toplumsallaşma değil. Burada her şeyden mahrumuz. Memurlarca fark edilmedikçe pencere pervazında ya da kapı ağzında çıkan bitkileri görüyoruz yalnızca yeşil olarak. Artık kuş yeminden kendi bitkimizi de yetiştirmeye başladık. O da memurlar el koyana kadar. Yaşadığımız 40 metrekarede hareket etmek çok sıkıntı. Onu da spor yaparak gidermeye çalışıyoruz.
MASA İSTEĞİMİZ KARŞILANMADI
Koğuştan her çıkışta, avukat görüşüne, spora, berbere, revire, her nereye gidiyorsak ayakkabı içine kadar aranıyoruz. Bazen yanımıza kalem dahi almamıza müsaade verilmiyor. Koğuş ayda bir bazen 15 günde bir ayrıntılı aranıyor. Kimi eşyalar atılıyor. Örneğin su doldurduğumuz plastik şişeler, havalandırmada çıkan bitkiler koparılıp atılıyor.
Ek bir sehpa isteğimiz ısrarla sonucu 1,5 ay sonra verildi. Ek masa isteğimiz hiç karşılanmadı. 75*75 cm bir masada üç kişi birebir anda çalışmaya çalışıyoruz. Bu duruklarda aldığımız eşyalardan kalan boş kutuları yatak üzerinde masa olarak kullanıyoruz. Kotalar var bir de. Kişi başı koğuşta 10 kitap, 10 fotoğraf tutabiliyoruz. Bu nedenle daima değiştiriyoruz. Bunun yanında alamadıklarımız da var. Örneğin fotoğraf çizmek için istediğimiz boya kalemleri bir aydır verilmiyor. Vera ve Ege’ye çizdiğim fotoğrafları bu nedenle ya kurşun kalemle ya da mavi tükenmezle yapabildim.
“BELKİ DE EN ZORU GÖKYÜZÜNÜ GÖREMEMEK”
Belki de en zoru gökyüzünü görememek. Gün içinde gökyüzüne bakabildiğimiz tek yer 30 metrekarelik havalandırma. Orası da büsbütün tel örgü ile kapatılmış durumda. Kesintisiz görebildiğimiz tek yer spor için haftada bir kere çıkarıldığımız 20-20 metrelik halı saha. Güneş ise günde yalnızca 2 saat vuruyor havalandırmaya ve o sırada koğuştaysak kısa da olsa güneşlenebiliyoruz.”
BİR GÜNDE NELER YAPIYORLAR?
Atalay ve Kahraman bir günde neler yaptıklarını da SÖZCÜ ile paylaştı. Güne erken saatte başlayan Kahraman, Atalay ve Altınay, evvel kahve, çay içip spora başlıyor. Daha sonra kahvaltı ile birlikte televizyon açılıyor, gazeteler geliyor, haberlere bakılıyor. Öğlen yemeğinden evvel kitap okuyorlar, bir şeyler yazıyorlar.
Avukat görüşleri öğlenden sonra başlıyor. Günde 1-2 saat öğlen uykusu, akabinde akşam bir daha sayım ve kapanan havalandırma… Akşam haberleri sonrası varsa sinema, spor müsabakalarını izliyorlar. Bu sıralarda kendilerine eşlik eden sohbet ve çay… Atalay ve Altınay genelde 23.00 üzere uyurken Kahraman gece 2-3’e kadar ayakta kalarak masanın kendisine kalmasının avantajıyla okuduğunu ve çalıştığını söylüyor.
CEZAEVİNDE İKİ KADROLU MAÇ
En büyük zorluklardan biri de monotonluk ve her günün birbirine benzemesi. Çarşamba sabahları 9-10 ortası Osman Kavala ile birlikte spora çıkıyorlar. Hatta iki de grup kurmuşlar; Atalay ve Kavala bir kadro, Kahraman ve Altınay başka kadro. Her hafta futbol oynuyorlar. Kazanan ise daima Kahraman ve Altınay olmuş. Hatta son maçı 10-2 yenmişler.
Her hafta görüşleri iple çekiyorlar. Kahraman, şöyle anlatıyor: Cuma sabahları o nedenle erkenden kalkıp sırayla duşa girip, tıraş oluyor, hoş kıyafetlerimizi giyip bir bayram sabahı heyecanıyla sevdiklerimizi görmek üzere görüşe gidiyoruz. Hele ayda bir yaptığımız açık görüşse onlara dokunup sarılıp koklayacak olmanın heyecanıyla tam bir bayram havası yaşıyoruz.