Ertuğrul Özkök “Pazar Mektubu”na devam ediyor…
Ertuğrul Özkök’ün “Fakirin kakası neden zengininkinin iki katıdır” başlıklı yazısı şöyle:
“Yahu şu hoş sonbahar Pazar günü yazılacak yazı mı diyeniniz olabilir.
Normaldir de…
Ama yazıyı dünyanın en önemli gazetelerinden New York Times’ın bugünkü, yani Pazar kitap ekinden aldım.
Kaka konusu, güçlü ülke gazetesinin Pazar konusu olur da, daha az varlıklı ülke medyasının niçin olmasın diye düşündüm. …
Ha bir de şunu söyleyeyim.
Eğer bu başlık sizi iğrendirdiyse, onunla ilgili enteresan bir ipucu vereceğim.
Yani okumanıza değer…
ABD’de bu hafta farklı bir kitap yayınlandı.
Kitabın ismi “Flush: The Remarkable Science Of An Unlikely Treasure…”
Yazarı Bryn Nelson.
New York Times’ın kitap muharriri bunu şu başlıkla yazmış:
“Power of Poop…”
Yani “Kakanın Gücü…”
Kitap, insan atıkları üzerine bilimsel araştırma. Müellifi doktoralı bir mikrobiyoloji uzmanı.
Henüz tamamını okumadım lakin geniş bir özetini buldum.
Oradan öğrendiğime nazaran, refah seviyesi düşük ülkelerin insanlarının kaka ölçüsü, yüksek olanlarınkinin iki katı kadarmış.
Bunun nedeni de lifli yiyeceklermiş.
Kitapta bir öteki farklı bilgi daha var.
Yapılan kimi aştırmalar göstermiş ki, kakadan iğrenen beşerler siyasi açıdan daha muhafazakâr şahıslarmış.
Kakayla muhafazakarlık ortasındaki korelasyon bana tuhaf geldi… Gerçekten, kitabın muharriri da bunun bir hurafe olduğunu, destekleyecek bir araştırmaya rastlamadığını söylüyor.
Bir farklı bilgi de şu.
Bağırsaklarımızda çok fazla kuşağı tükenen canlı varmış.
Özellikle antibiyotikler yüzünden faydalı çok sayıda bakterinin kuşağı tükenmiş.
Demek ki sindirim sistemimizde korunmaya alınması gereken canlı cinsleri bulunuyormuş.
İlginç kitap… Tamamını okuyacağım.
HİÇ DÜŞÜNDÜNÜZ MÜ: HERBİRİMİZ İÇİN YILDA KAÇ HAYVAN KESİLİYOR
Pazar günü potpuri ziyaretlerime devam ediyorum.
Bu bilgi de bu ayki “Science et Vie” mecmuasından.
Okuyunca bende şok tesiri yarattı.
Her yıl yeryüzünde 70 milyar canlı varlık insanları doyurmak için kesiliyormuş.
70 milyar canlı…
Dünya nüfusunun 7.8 milyar olduğu düşünülürse;
Demek ki her birimiz başına yılda 10’a yakın hayvanın canı gidiyor.
Tabii bu hususta herkesin üzerine düşen sorumluluk hissesi tıpkı değil.
Her sabah kahvaltıda sosis, bacon, salam yiyen bir varlıklı ülke vatandaşı ile Afrika’nın fakir ülkesindekinin yediği et birebir değil.
Dahası 2050 yılında dünya nüfusu 10 milyar olacakmış…
Buna karşılık kesilecek hayvan sayısı da yüzde 76 artacakmış…
Yani 120 milyara yakın hayvan kesilecek demektir.
Kendi hisseme bu sorumluluğu kaldıracak durumda değilim.
İşe kuzu yememekten başladım.
İYİ BİR SİTCOM GAZETENİN YÜZDE KAÇI HABER OLMALI
Üçüncü durak bizim sektörümüz…
Yani medya…
Övünmek üzere olmasın Türkiye’de sitcom gazeteciliğin mucidi benim.
Amerika Birleşik devletlerinde ise daha 1900’lü yılların başında keşfedilmişti.
Dolayısıyla bu hafta yayınlanan “Blood&Ink” (Kan ve Mürekkep) isimli kitabın da Amerika’da çıkması hiç şaşırtan değil.
True Crime, yani gerçek cürüm kitap ve sinemaları süratle yayılıyor.
True Crime merakı ABD’da 1920’lerde çok moda oldu.
Bunda da 1922 yılında New Jersey eyaletinde bir ağacın altında bulunan iki cesetin çok büyük rolü olduğunu söyleyebilirim.
Olay yeri şöyleydi…
Bir bayan ve bir erkek cesedi yanyanaydı.
Kadının başında üç kurşun, erkeğinkinde ise tek kurşun vardı.
Olayı daha cazip hale getiren detayları şöyleydi.
Bir kez erkek, Edward Hall isimli bir rahipti.
Kadın ise onun kilisesindeki koroda müzik söyleyen Elenor Mills’ti.
Her ikisi de başta kimselerle evliydi ve bu o zamanki deyişle “Yasak aşk” cinayetiydi.
İşte bu cinayet tabloid gazeteciliğin de yükseliş periyodunu başlattı.
Daily News ve Daily Mirror isimli iki gazete bu cinayetin takipçisi oldu ve tiraj gazeteciliği patladı.
Daily Mirror gazetesi sitcom gazeteciliğin birinci altın oranını da buldu:
Yüzde 90 cümbüş, yüzde 10 haber…”
Bence bugün için de gerçek.
Klasik gazetecilerin daima bir “Haber tutkusu” vardır. Haber sözü onlar için kutsaldır ve daima yüceltip tapınırlar.
Ama haberin ne olduğunu hiçbir vakit tanım edemezler.
Bu altın oran artık günümüzde daha da geçerli.
Çünkü haberin kendisi cümbüş haline geldi.
Mesela “İletişim Başkanlığı dezenformasyon bülteni yayınlamaya başladı” haberi…
Sizce haber mi…
Yoksa eğlenceli bir latife mı…
KOLTUK ALTLARI SARARINCAYA KADAR TIPKI GÖMLEĞİ GİYER VE SAÇ NAKLİ YAPTIRDI: KİMDİR BU ÇOK ÜNLÜ CEO
Eğlenceden ve True Crime’dan başladık devam edelim.
Netflix 26 Ekim günü çok enteresan bir gerçek hata belgeseli yayınladı.
Renault-Nissan’ın eski CEO’su Carlos Ghosn’un Japınlya’da tutuklanma ve oradan kaçış kıssası.
Ghosn dünyanın bugüne kadar gelmiş geçmiş en büyük ve başarılı otomomotiv sanayii yöneticisiydi
İki büyük dev Renault ve Nissan’ın CEO’suydu.
Ancak daha sonra bir ekip vergi kaçırma olayları ve şirket için yolsuzluklar nedeniyle Japonya’da tutuklandı.
Orada mesken hapsindeyken tuhaf bir planla kaçtı ve İstanbul üzerinden babasının memleketi Lübnan’a gitti.
İşte o dizide öğrendik ki, halbuki mesleğinin bir noktasından sonra hayatı değişmeye başlamış.
Özensiz elbiseleri bırakıp değerli markalar giymeye başlamış.
Bu sırada bir de saç nakli yaptırmış.
Japonya’daki mesken görevlisinin verdiği bilgiye nazaran çok da tutumluymuş.
Pink marka gömlek tercih ediyormuş ve yakaları ile kol altları
sararıncaya kadar tıpkı gömlekleri giyiyormuş.
O MÜKAFATI ALMAYA MÜKREMİN ABİ Mİ MASRAF ASIM NOYAN MI
Cumhurbaşkanlığı Kültür ve Sanat Büyük mükafatlarını kimlerin aldığı belirli oldu.
Bununla birlikte muhalif televizyonlarına ve onların konuşan baş programlarına da gün doğdu.
“Türkiye Yüzyılı” tartışmasından sonra artık bu mükafatı almaya gitmeli mi gitmemeli mi tartışması kesinlikle başlayacaktır.
Tartışmaların Yılmaz Erdoğan üzerinde ağırlaşacağını bilmek için müneccim olmak da gerekmiyor.
Hemen söyleyeyim.
Tanıdığım Yılmaz Erdoğan Külliye’ye gidip o mükafatı alır.
Bana nazaran doğrusu da budur.
Çünkü orada oturan insan Türkiye’nin seçilmiş Cumhurbaşkanı, Yılmaz Erdoğan da Türkiye’nin büyük sanatçısıdır…
Üstelik yanında,bu mükafatı çok daha evvelden haketmiş, bir çok müziği ile hepimizin hayatına girmiş bir Ajda Pekkan var.
Bu yılki ödüllerde tek takıldığım Hayrettin Karaman oldu.
Ona İlim ve Kültür mükafatı verilmiş.
Son yıllarda yolsuzluklara müsaade fetvası verecek kadar ileri giden
Kardaman’ı, ne Müslümanlık ne de siyasi açıdan hiçbir vakit yapan bulmadım.
Bir din insanında olması gereken barışçılığın zerresi onda yok.
Fanatik bir dindar…
Yılmaz Erdoğan’a döneyim.
Benim gözümde onun yarattığı iki karakter var ki…
Hepimize çok tanıdık…
Biri Bir Demet Tiyatro’daki Mükremin Abi…
Tam bir mahalle bıçkını…Bir yanda delikanlılığa yakışan tutumlar, lakin öte yanda delikanlılığa hiç sığmayacak küçük oportünizmler…
Ama yeniden de kimseye ziyanı yok.
Organize İşler’in Asıl Noyan’ına gelince…
Büyük karakter.
Ezikler karşısında güçlü, güçlüler karşısında ezik mi ezik…
Ama Süperman’la yaptığı bir son sohbet var ki;
Hani “Sen uygun beşersin süperman” dediği…
İşte orada sıkı bir delikanlı…
Hangisi giderse gitsin mükafatı Yılmaz Erdoğan alacak.
Ve bileğinin hakkıyla alacak.
PAZAR İÇİN BİRKAÇ YENİ YERLİ ŞARKI
(*) GÜLER ÖZİNCE: “Hayaller Hayatlar”, Hafif cazımsı, trombonlu çok farklı, biraz Kalben’i hatırlatan çok hoş bir müzik.
(*) KASET: “Yanıbaşımda” Yumuşak, ritmi farklı, dinlemesi çok güzel bir müzik. Müzikal yapısı çok uygun. Duet biçiminde söylenen kısımları çok hoş.
(*) SERKAN ARAS: “Dibe Vurunca” Ritmi çok klasik lakin beşere çok tanıdık gelen bir müzik.
(*) YÜZYÜZEYKEN KONUŞURUZ: “Kaş II” Yüzyüzeyken Konuşuruz’un bütün müzikleri aşikâr bir kalitenin üzerinde. 1990’ların Türk Pop müziği Rönesansını devam ettiren çok hoş bir müzik.
(*) ELVAN ELVAN. “Tövbeler Tövbesi” Ajdalaların, 1980’lerin Yeşilçamların, özlediğimiz Saf Türkiye’nin müziklerini hatırlatıyor. Ben çok sevdim.
(*) SELÇUK ALAGÖZ: “Ne Sen Varsın Ne de Ben” Özlemişim Selçuk Alagöz’ü. Tam Selçuk Alagöz bir müzik. Geri dönmesi çok hoşuma gitti. İki haftadır durmadan dinliyorum.
PAZAR İÇİN BİRKAÇ YABANCI MÜZİK
(*) 1975: “Oh Caroline” Son vakitlerin özümde yükselen kümelerinden biri 1975. Bu müziğini bilhassa çok sevdim.
(*) THE COLTRANE QUARTET, AMIE LANCASTER: “Just Like A Heaven” Smooth Jazz sevenlere. Klasik mi klasik lakin bilhassa akşamüzeri meskende bir lounge havası yaratmak için ülkü.
(*) SERGEY GRİŞÇUK: “Kaleydeskop Lübvi” Son keşfim bu sanatçı. Artık Rusya’nın istila ettiği eski Ukrayna topraklarının bir sanatkarı. Bir çeşit New Age lakin çok düzgün geliyor beşere. Biraz boşalmış sayfiye hüznü var. Ne yazık ki bütün müzikleri Spotify’de kril alfabe ile. İsterseniz benim Spotify’daki Ertuğrul Özkök “DJ ERT TOP 50 OCTOBER” listeme girip bulabilirsiniz. Oradaki kril alfabe ile yazılmış modül.
(*) ANDREAS BOCELLI, MATTEO BOCELLI: “The Greatest Gift” Üç Bocelli soyadlı müzikçiden olağanüstü bir trio.
(*) THE SOULTREND ORCHESTRA, PAPIK, RİCKY BıRICKYNO: “It’s Gonna Be Allright” (Remix ED.) 1970’lerin Phiedelphia Sound stilini hatırlatan Retro, vintage bir modül. Remix olaratk yine yapılmış.