Kahramanmaraş merkezli meydana gelen birinci zelzelede Malatya Şira Pazarı’nda bulunan Hal Binası yıkıldı. Enkaz altında kalan Seçkin ailesinden baba Erkan (37) ve kızı Helin Hanım (8) hayatını kaybederken büyük kızları Ceren (14) 2 saat sonra, anne Fatoş ise 50 saat sonra enkaz altından sağ olarak çıkartıldı. Anne kız, Elazığ Fethi Sekin Kent Hastanesine sevk edildi. 14 gün boyunca ağır bakımda kalan anne kız, servise çıkartıldı. Binanın yıkılmasının 4 saniye bile sürmediğini belirten anne Seçkin, eşinin kızlarının üzerine eğilerek siper olduğunu söyledi. Enkaz altındayken 112’yi arayıp yardım istediğini ve eşinin arkadaşlarına pozisyon attığını lisana getiren Seçkin, büyük kızının daima ağladığını, küçük kızının iseevcilikoynadıklarını sandığını söyledi. Bir kızının cennete gittiğini oburunun ise kendine kaldığını aktaran Seçkin, hastaneden çıkınca birinci gidecekleri yerin eşi ve kızının mezarı olduğunu tabir etti.
“EŞİM KIZLARIMIN ÜZERİNE EĞİLMİŞ”
Depremde çocuk odasında olduklarını aktaran Fatoş Seçkin, “2 kızımla beraberdik yatak odasından eşimin yanına gittik. Tam yatak odasına yakalandık. Birincisinde çabucak yıkıldı. Tahminen 4 saniye bile sürmedi. Kaçmaya, düşünmeye fırsatımız olmadı. Çabucak göçük altında kaldık. Eşim, 2 kızım tıpkı yere ben ise farklı yere düştüm. Eşim kızlarımın üzerine eğilmişti. Yalnızca büyük kızımın sesi geliyordu. Küçük kızım çok konuşmuyordu. Eşimden hiçbir biçimde ses gelmedi. Kaç dakika durduğumuzu çıktıktan sonra öğrendim. Eşimin ve kızımın cenazesini çabucak çıkarmışlar. Büyük kızım ayağı sıkışmış dediler, 2 saat süren çalışma ile baza ortasından bacaklarını çıkardılar. Ben de 50 saat sonra çıktım. Birebir odadaydık lakin ben demek sallantı anında daha geriye gitmişim” diye konuştu.
“TELEFONU ELİMDE TUTTUM”
Büyük kızının daima ağladığını aktaran Seçkin, “Anne ne vakit çıkacağız, ne vakit gelecekler dedi. Sarsıntı anında eşimin telefonu şazdaydı onu aldım. Sallanırken elimde tuttum. Göçük altında kalır kalmaz 112’yi aradım. Eşimin birkaç arkadaşına pozisyon attım. 112’den yardım istedim, nerede olduğumu ve hangi enkazda olduğumuzu söyledim. Daima karanlıktı, sabah mı akşam mı bilmiyorduk. Hiçbir biçimde üşümedik. Çocuğum da üşümemiş. Büyük kızım ‘Anne babam öldü’ dedi. Neden o denli söylüyorsun dedim. ‘Anne ben babamın öldüğünü biliyorum zira elleri buz üzere oldu. Elimi burnuna veriyorum babam hiçbir formda nefes almıyor’ dedi” diye konuştu.
“KIZIM EVCİLİK OYNUYORUZ SANIYORDU”
Kızını teselli etmeye çalışırken ikinci bir sarsıntının olduğunu lisana getiren Seçkin, “O sarsıntıyla birlikte yan binalardan da kesimler dökülmeye başladı. Biz bu kere daha çok sıkıştık. Yeterlice kitlendik hiçbir halde kolumuzu oynatamadık. Küçük kızım ağladı, ‘anne çok susadım kalk da bana bir bardak su ver o denli geri gel yat yerine’ dedi. Kızım artık kalkamayacağım dedim. Kızım evcilik oynuyoruz sanıyordu. Yok kızım ben de kalkamıyorum, sizde kalkamıyorsunuz gözünü kapatın sesinizi çıkarmayın dedim. Zira bağırdıkça yerdeki toz duman havaya kalkıyordu ve boğazımız kapanıyordu. En son, elim kadar bir taş vardı. Taşı başımın altına koydum, Allah’ım daha ne olacaksa olsun dedim ve o dakika gözümü kapattım. Uyudum mu bayıldım mı bilmiyorum. Gözümü açtığımda çok küçük bir ışık gördüm. Eşimim halasının oğlu elimi tutuyordu. Yenge çıktınız dedi. 14 gündür ağır bakımdaydım, daha yeni servise aldılar. Kızım birebirdi. Yalnızca tek isteğim bacaklarımızın tutup ayağa kalkmamız” halinde konuştu.
“İLK GİDECEĞİMİZ YER MEZARLIK”
Seçkin, “Hiçbir vakit sağ çıkacağım aklıma gelmedi. Artık de Allah’ım sen bizi oradan çıkardıktan sonra daha bize bir şey olmaz diyorum. O kadar çok makus bir andı. Allah kimseye yaşatmasın. Çok şükür oradan çıktık. Eşim ve kızımı kaybettim. Tek desteğim büyük kızım. Öbür da kimse kalmadı. Çok şükür biri cennete gitti başkası de benimle kaldı. Birinci gideceğimiz yer mezarlıktır. Eşimle kızım mezarına gideceğiz” dedi.
HAYAT GÜZELDİR “La vita è bella“
İtalyan direktör Roberto Benigni’in yönettiği 1997 imali İtalyan drama sinemasıdır.
II. Dünya Savaşı vaktinde karısı ve oğlu ile birlikte Yahudi kamplarına götürülen Yahudi bir babanın ve peşinden giden İtalyan bir annenin, çocuğunu korumak için yaptığı sayısız özveriyi anlatır. Filmdeki çocuğun toplama kampında gerçekleşen olayları oyun sanması dikkat çekmektedir. Sinema 1998 Cannes Sinema Şenliği’nde Büyük Ödül’ü kazandı. 1999’da 7 kolda Oscar’a aday olan sinema, en yeterli yabancı sinema, en âlâ erkek oyuncu ve en uygun müzik kollarında bu mükafatı kazandı.