İlk istekleri sorulduğunda hayranı oldukları futbolcularla konuşmak istediler, yüzlerindeki gülümsemeyle bizim de yüzümüzü güldürdüler. Enkazdan sağ kurtulan çocuklarımızın tuttukları ekiplere olan sevgisi inanılmaz değil mi?
Bu aşkın tanımı çok sıkıntı…
Enkaz altında geçirilen saatler sonunda kurtulan çocuklarımızın tuttuklara gruplara ya da sevdikleri futbolculara olan bağlılığı sizleri de çok etkilemedi mi?
Bu tarifsiz sevgiyi anlatmakta zorlanabiliriz lakin artık nasıl göstereceğimizi çok düzgün biliyoruz.
Depremden 87 saat sonra kurtarılan Kadir. Kendisine gelir gelmez Icardi’nin gol sevinciyle poz vermiş aslan modülü.
Icardi formasını imzalayıp Kadir’e yolladı.
4 yaşındaki Yağız. Tam 105 saat sonra enkazdan çıkartıldı. Jelibon istedi ve en büyük Beşiktaş dedi.
Minicik kalbindeki bu sevgiyi nasıl tanım edebiliriz ki?
16 yaşındaki Fenerbahçeli Kamilcan Ağdaş, enkazın 119. saatinde canlı olarak çıkarıldı. Sonraki gün maç var diye geceden formayı giydiğini söylemişti.
Sen bir kahramansın Kamilcan!
113 saat sonra kurtrılan Mesut, çok sevdiği Arda Güler ağabeyiyle telefonda konuştu.
Tam 113 saat sonra yavrumuzun Arda ağabeyi için söylediklerine bakar mısınız?
Semih enkazdan 6 gün sonra kurtarıldı. En sevdiği futbolcu Muslera ile telefonda konuşup formasını istedi.
Muslera ile konuşurken muhakkak ki çok yorgundu?
‘Tuttuğun ekip meskene ekmek mi getiriyor?’ diyen bir babanın evladı olarak artık vereceğim karşılık muhakkak: ‘Ekmek getirmiyor lakin beni hayata bağlıyor, tıpkı bu yavrular üzere.’
Geçmiş olsun çocuklar…