Dr. Burcu Bostancıoğlu
Bir örümcek ağı düşünün, irtibat noktaları olan ve bu noktalardan güçlendirilen bir yapı. Ağın kullanım maksadı bir av yakalamak, beslenerek yok etmek. Bu ağa daima zayıf avlar düşmez elbette örümceğin alt edemeyeceği avlar da düşer ancak örümcek bu türlü bir durumda saldırmaz avın kaçmasını bekler ve yırtılan tarafı tekrar örer.
Uyuşturucuda zehirli bir örümcek üzere kontakları olan ve bu ilişkilerden oluşan güçlü ağını her daim yeniler ve avını bekler. İlişkilerin makul noktalarda güçlendirildiğini ve bu noktalardan öbür noktaların birleştirildiğini varsayarsak uyuşturucu tuzağının ne derece güçlü olduğunu düşünmek sıkıntı değil.
Ülkemizin bilhassa Balkan Rotası olmak üzere kelam konusu ana rotalar üzerinde çeşitlenen yan ve alt kolların da (Kafkas Rotası, Kuzey Karadeniz Rotası, Doğu Akdeniz Rotası, Kuzey Irak-Suriye Rotası vb.) uyuşturucu kaçakçılığında yoğunlukla kullanıldığı görülmektedir. Ülkemizin bu ağın rotalarının güzergahı üzerinde olması en büyük kahrın başını çekiyor. Uyuşturucunun bu ağlarda ilerlemesi ve yaşı gitgide küçülen genç ve çocuklarımıza ulaştırılması da bu ağın tahminen de en küçük alanını kapsıyor.
Merak, deneme isteği, arkadaş ortamında başkan vasıflara sahip olma isteği, güçlü olduğunu ya da büyüdüğünü ispat etme eğilimi üzere çeşitli sebepler ile kullanıma başlatılan bu gençler bu ağın avı konumunda yer alıyorlar elbette. Daha fazlasını isteme dürtüsünün ortaya çıkması ile unsura ulaşabilme, satın alabilme ismine vücutlarını ve ruhlarını satar hale geliyorlar ki hususa ulaşmanın öbür bir yolu kalmadıysa şayet bu ağa diğerlerini da çekmek kıymetine husus ticareti, kuryeliğini yapmak bu tehlikeli sürecin bir sonraki adımını oluşturuyor.
F.M.’de bu ağa takılmış avlardan bir tanesi.
Lise ikinci sınıfa kadar annesi tarafından okula götürülen ve arkadaş buluşmalarında bile annesinin refakat ettiği, büyüdükçe bu durumdan sıkılan ve utanan, yalnız başına bir şey yapamaz olduğunu düşünen, daima yanılgı yapacakmış, yanlış bir şey yapacakmış üzere hissetmesi sağlanan, büyük bir özgüven eksikliği ile ergenlik periyodunu atlatmaya çalışan bir genç.
“Tek evlat olmak mıydı benim cürmüm? Cürüm muydu, ceza mıydı bana bu bilmiyorum ancak annemin yüksek kollayıcı tarafı benim ezik hissetmemi sağlıyordu. Otoriter kişiliği bunu konuşmamıza ya da benim bundan rahatsız olduğumu lisana getirmeme engeldi. Babamı küçükken kaybetmemiz sonrası beni de kaybedebilme korkusunu tetiklemişti ve beni kendi limanında müdafaaya almıştı. Gerçi müdafaamı, tutsaklık mı demeliyim bilemiyorum. Evvelce korumak için diye düşündüğüm bu çok kollama davranışı sonrasında beni utandırmaya başlamıştı. Arkadaşlarım vücut lisanlarıyla ya da gülerek dalga geçiyorlardı benimle. Düzgün niyetle anlatma yollarım tükenmişti, kavgalarımız başlamıştı. Sonrasında kabul etti ve bana nefes alma alanları bıraktı fakat ben ruhen ve beyin olarak çok yorulmuştum. Hala tam manasıyla özgür hissetmiyordum ve sanırım bu yüzden denemek ve bir nebze olsun özgür hissetmek istemiştim.” cümleleri özgür hissedebilmek ismine esarete hakikat nasıl yürüdüğünün en hoş ispatıydı sanırım.
F.M. özgüvenli ve özgür hissetmek için ve bu hisleri verdiği gerekçesiyle teklif edilen maddeyi denemek hedefiyle giriyor bu çıkmak sokağa. Bu hisleri birinci başta hissettiren hususa karşı daha fazlasını isteyen beyin özgürlük ismine esaretin ağına takılıyor. Unsura ulaşabilmek için kendisine ilişkin bedelli denilebilecek ne varsa satıyor, oyun konsolu, kitaplar, bilgisayar vb. Anne elinden geleni yapmak için her yolu deniyor lakin tedavi süreçleri daima kısa kısa gerçekleşiyor ve randıman alınamıyor.
Tedavi dediğimiz süreç hastaneye yatış ile başlıyor gerçek lakin onun ile bitmiyor. Unsur kullanımına kişiyi yönlendiren etmenlerin, olumlu ya da olumsuz tetikleyicilerin ortadan kaldırılması ve kişinin tedaviyi sahiden kabul etmesi ve istemesi gerekiyor ve tahminen de en değerlisi kişiyi bu duruma sürükleyen her ne olduysa, bastırdığı, görmezden geldiği birisi, bir an, bir durum yani her ne ise onun tanımlanması, bulunması ve o tarafın da uygunlaştırılması gerekiyor.
F.M. kaybetme korkusu ile bilinçsizce baskı ile babasız büyütülmüş bir genç. En gereksinim duyduğu vakitlerde babanın olmaması, baba figürü olarak konumlandırıldığının farkına varması ve tahminen de bundan duyduğu ona ağır gelen sorumluluk şuuru ve en kıymetlisi de yaşama dair eğri ve doğruyu görerek, öğrenerek vermesi gereken hengameyi onun yerine diğerlerinin vermesi…
Klinik sürecin başlatılmasından evvel anne ile bağlantının güçlendirilmesi ismine gerekli yönlendirmeleri gerçekleştirdik. F.M.’nin tedaviyi sahiden kabul ederek, inanarak başlaması için annesi ile irtibatını sağlıklı bir formda sağlaması gerekiyordu. Annenin de bu süreçte ertelediği yardım alma aksiyonunu gerçekleştirmesi gerekliydi.
Bir sefer daha kaybetmeme kaygısıyla avuçlarımızın içine aldığımız ve koruduğumuzu düşündüğümüz sevdiklerimizi aslında en çok o vakitler yitiriyoruz.
Limanlar elbette gemiler için her şeydir. Paulo Coelho’nun da dediği üzere; ““Gemi limanda inançtadır, lakin gemiler limanda beklemeleri için yapılmaz.”