Müjde Işıl – Pixar gişe rekorları kıran “Inside Out 2” ile eski parlak günlerine kavuşmuş görünüyor ki muhtemelen bu muvaffakiyetini, animasyon Oscarı ile de taçlandıracak gelecek sene. Ancak çok kuvvetli bir rakibi var bu sefer karşısında; DreamWorks’ün Chris Sanders imzalı “The Wild Robot/Vahşi Robot”u. Peter Brown’ın çocuklar için kaleme aldığı üçlemenin, 2016’da yayımlanmış birinci kitabına dayanıyor “Vahşi Robot”. Bu ortada “The Wild Robot 2” için de kolların sıvandığını belirtelim.
“Sevgi emek ister”
DreamWorks “Vahşi Robot”ta, Pixar’ın o çok sevdiğimiz duygusal dokunuşlarını, mizahla çok yeterli harmanlıyor. Programlanmasında annelik fonksiyonu olmayan bir robotun, bir kaz yavrusuna annelik yapmayı öğrenmesinin, ebeveyn sorumluluğunu üstlenmek zorunda kalan insanlardan pek de bir farkı olmadığını gösteriyor. Hayat, hazır olmasa da insanı zorlukla çabaya itiyor bir halde. Roz, mecburen hayvanların lisanlarını öğreniyor ve böylelikle onlardan hem annelik hem de hayatta kalma taktikleri alıyor. İnsanların kaotik dünyasının gibisi yabanî tabiatta da var. Güçlü, güçsüzü yiyor; hayatta kalmak için her şey mubah görülüyor. Roz ise tuhaf görünümü ve çok nazik halleri nedeniyle dışlansa da yırtıcı yaşamdakilere sıkıntı günlerde birbirine takviye olmayı öğretiyor. Yani nezaketi, hayatta kalma maharetine dönüşüyor. Nezaketin robotla özdeşleşmesi, günümüz beşerinin büyük kentlerdeki yırtıcı yaşantısına dair şahane bir gönderme. Robot ve yavru kaz ortasındaki sıra dışı anne-evlat bağı ise bizim yıllar evvel lisanımıza pelesenk olan “Sevgi emek ister” mottosunun bir örneği oluyor.
Bir hususta DreamWorks, Pixar’ı ve Disney’i solluyor. Animasyonlarda genelde ömrün yabanî tarafı direkt gösterilmez. “Vahşi Robot”ta ise Roz’un ezkaza bir kaz yuvasını ezdiğini, anneyi öldürdüğünü, adadaki hayvanların da birbirlerini yediklerini görüyoruz. Fakat Tilki ve Ayı dahil hiçbiri kötücül değil. Hem masalsı hem gerçekçi bir cihan kuruyor animasyon. Bütün bunlar da “Vahşi Robot”u DreamWorks’ün “Shrek”ten beri en yeterli animasyonu yapıyor. Lupita Nyong’o’nun Roz seslendirmesi de çok başarılı.
Hugh Grant korkutuyor
“A Quiet Place/Sessiz Bir Yer”in yaratıcı beyni ve senaristi Scott Beck ve Bryan Woods, bu sefer direktör koltuğunda. “Heretic/Sapkın” yeniden endişe ve ruhsal tansiyon tipinde. Fakat bu sinemanın asıl dikkat cazibeli tarafı, ‘90’ların romantik güzeli Hugh Grant’ın kendisiyle özdeşleşmiş gülümsemesini tansiyon ögesine dönüştürmesi.
Film, fizikî ve mental bir kedi-fare oyunu üzerine şurası. Birinci yarısı mental kısmı. Mr. Reed’in misyoner kızlarla dinleri tartışması, inançlarını test etmesi, tekrarlama ve hatta intihal üzerine telaffuzları tahminen bilinmedik şeyler değil fakat akıcı biçimde anlatılıyor. Kaygı ve tansiyon kısmı ise ikinci kısımda başlıyor. Tıpkı “Sessiz Bir Yer”de olduğu üzere klostrofobik bir atmosfer yaratmada başarılı lakin gizemin tahlili ve final kısmı sinemanın yumuşak karnı. Uygun bir fikirden yola çıkıp güçlü diyaloglarla ve hem inanç sorgusu hem de kapalı kalma kaygısıyla ilerleyen senaryo, finalde dağılıyor. Çok değerli bir çıkarım yapacakmış üzere davranıp bunun üstesinden gelemiyor.